Teken van leven met de wind tegen

Hoe sterk is de eenzame fietser...

Lentegroen met oud rood

Donderdag 29 maart 2012. Het zal de voorlopig laatste fraaie lentedag worden. De afgelopen weken was het halleluja voor de fietser: relatief hoge temperaturen, veel zon, en nauwelijks wind. Hoewel die wind zich vandaag voor het eerst sinds lange tijd ontpopt tot een stijve bries. Bovendien is de zon ook al niet te zien. En is de temperatuur een paar graden lager dan gisteren. Kortom: eigenlijk geen fietsweer voor de luxe-fietser die in de voorbije wintermaanden is gepamperd door een weldadige centrale verwarming.
Met Frans op pad dus, in en door het grijze midden Midden Limburg. Aan het einde van de dag staan er desalniettemin 78,07 afgelegde kilometers op mijn dagteller. De laatste 35 daarvan doorploeg ik met de wind pal van voren of schuin tegen. Geen pretje als je over open vlaktes of langs hoge, kale Maasoevers fietst. Nee, dan was het in de ochtenduren nog een stuk relaxter. Met wind in de rug in hoog tempo door de bossen waar mijn ornithologische ver onder het niveau van mijn biologisch onderlegde fietscompañero blijft. Alleen de Vlaamse gaai herken ik. Hoewel ik het roffelen van de bonte specht ook wel kan plaatsen. Een andere, deels felrood gekleurde specht zou ik niet onmiddellijk herkend hebben. Ik ben te laat om hem op de foto te vereeuwigen.

Om een uur of half elf zijn we al en route. Via Venlo - Tegelen - Reuver naar Roermond en daar de Maas over. Vervolgens via Haelen - Neer - Kessel en Baarlo retour naar Grubbenvorst. Met een straffe, koude wind tegen. Guur weer. Slechts 1 stop onderweg. Hoe sterk is de eenzame fietser...?

Sint Dyonisiuskerkje Asselt - Tap dicht

Die stop onderweg is in het gehucht Asselt, in een hoog op de Maasoever gelegen restaurant. Vanachter het raam heb ik, met een alleszins verantwoorde cappucino voor me op tafel, uitzicht op het Sint Dyonisiuskerkje, uit de 11e eeuw nog wel! Ja, voor cultuur zijn we altijd te porren.Voor Frans biedt dat uitzicht op de romaanse tempel van Dyonisius voldoende alibi om zich een stevige kelk Westmalle in te laten schenken.
Sint Jacob laten we in het voorbijfietsen in de Roermondse Sint Christoffel kathedraal in zijn wintervet gaarsmoren. De nog schuchtere natuur lonkt immers. En de tekenbeten waarvoor vanaf deze maand gewaarschuwd wordt, daar zijn we op gekleed. Degelijke fietskleding: geen décolleté, geen blotearmen, geen geharste kuiten. De venijnige bijtertjes zullen geen vat op me krijgen, deze dag. Een vaccin tegen de ziekte van Lyme die het gevolg kan zijn van een tekenbeet, is er nog niet. Het zenuwstelsel kan er een flinke klap door oplopen: zenuwpijnen, zenuwuitval of gezichtsverlammingen. Ook gewrichtsklachten, huidaandoeningen en hartritmestoornissen zijn niet ongebruikelijk. Kortom: de fietser in de vrije natuur verkeert in permanent doodsgevaar. Het schijnt dat de beestjes een voorkeur hebben voor vochtige plekken: de liezen, de bilspleet en de oksels. Laten dat nou net de plekken zijn die bij de zich inspannende duurfietser snel vollopen met zijn zoute zweet. Ik moet snel eens proberen te achterhalen of Sint Jacobus hier iets aan kan doen. Laat hem dat teken van leven geven! Iemand die er om bekend staat de Moren in de pan te hakken, moet de vernietiging van de in het vel van de fietser genestelde teek als een peuleschil beschouwen.