Over de streep getrokken

Misschien aardig voor de lezer van dit blog om te weten hoe Frans over de streep getrokken is. Niet de eindstreep, want die moet nog gepasseerd worden, volgend jaar in het verre, winderige Galicië. Nee, hier gaat het om het antwoord op de vraag waarom Frans de fiets op wil om vervolgens in weer en wind, onder het juk van dagelijkse ontberingen en met moegestoempte dijbenen en kuiten naar het graf van de Morendoder wil fietsen. Wie kan het beter vertellen dan hijzelf.
Frans aan het woord. Op 12 maart 2012 schrijft hij daarover het volgende:

Ja, ja, die Gerard.

Hij heeft me weten te strikken voor onze gezamenlijke tocht naar Santiago de Compostela in 2013. Ofschoon er weinig aandrang voor nodig was.
In 2010 hebben we, Thea en ik , van dag tot dag de blogspots van Gerard met veel interesse en nieuwsgierigheid gevolgd.
Gerard en ik hebben ons nooit uit het oog verloren nadat we met pensioen gingen. Er was duidelijk een klik toen we elkaar leerden kennen tijdens het fusietraject van “mijn” school Maasland waarvan ik directeur was en het Blariacum waar Gerard destijds waarnemend campusdirecteur was. En die klik bleef en we leerden elkaar in allerlei situaties kennen, in sessies op directieniveau maar ook daarbuiten.
Kortom, met Gerard kan ik “lezen en schrijven” , we delen soms de meest bizarre humor, creatieve gedachtespinsels en een halve blik is soms genoeg om wat gedachten of roersels te delen.

Hoe mijn reis begon:

Op maandag 12 maart 2012 om 21.08 uur kreeg ik van Gerard de volgende mail:

Hallo Frans,
Hoe is het bij jullie? Aan het trainen voor de Venloop? Want die komt al weer snel.
Helaas was ik er afgelopen zaterdag niet bij in Domani; misschien had ik moeten weten dat jullie daar ook waren.
Nu zich de lente aankondigt, nodigt dat uit om op de fiets te klimmen. Dat ga ik deze week ook doen, want mijn conditie na meer dan 2 maanden 'sur place' is nog niet om over naar huis te schrijven. Mogelijk fiets ik een keer richting Tegelen. Wanneer ben je deze week thuis? Ik hoor het wel van je.
Overigens: ik ben nog op zoek naar een fietsmaat voor het caminotraject van Saint-Jean-Pied-de-Port naar Santiago de Compostela. Zin om in de herfst 2012 of lente 2013 mee te doen?
Groet, ook van Gemma, ook aan Thea,
Gerard

Dat zette de productie van een reeks vragen op gang die niet zomaar beantwoord kon worden. Ik heb me maar met moeite kunnen beheersen en ongeduldig gewacht tot we inderdaad gingen fietsen op donderdag 15 maart.

Ondertussen was ik in overleg met Thea gegaan hoe zij tegen dit mogelijk avontuur aankeek. En dat was bijna onmiddellijk heel positief, natuurlijk vooral veel vragen maar toch. Dat gaf me vleugels en dezelfde dag nog ontdekte ik op Marktplaats een aanbieding van een Koga Adventure, met leren Brooks zadel. “Op Steijl” nog wel , vlak bij ons. Even bellen en ja hoor, de fiets was te koop en er waren al enkele gegadigden….
En  toen ging het snel: op woensdag 14 maart belde ik voor de zekerheid Gerard nog eens:

“Gaan we?”

Gerard: “We gaan” .

En zo werd een avontuur voor komend jaar met in totaal 4 woorden als definitief bekrachtigd, goedgekeurd door het evengoed bezorgde thuisfront maar wel van ganser harte!
De fiets werd bezichtigd, vervolgens heb ik gezworen op mijn IVN-eed (de eigenaar zijn vrouw kende ik van mijn IVN-afdeling “De Steilrand” – alles in stijl zou je zeggen - ) dat ik de Koga vrijdag zou  komen halen èn betalen en zo was ik binnen enkele dagen de trotse bezitter van een prachtige Koga, in topconditie. De keuringsarts van Van Hoogstraten, mijn vaste fietsdealer, was vol lof, heeft het zadel gedraaid, wat naar achteren gezet en het feest kon beginnen.

Het zadel werd direct 35 km ingewijd met mijn tide die ik altijd met rennen aan heb. En warempel: waarom zou ik er een zeem inleggen: nergens wat te bespeuren aan mijn achterwerk, geen uierzalf gebruikt. De bekende vitale zenuw in die buurt raakte niet beklemd en het zadel ventileerde zo goed dat ik na afloop nog een droge tide aanhad. Ik had die tide natuurlijk wel vaker gebruikt op de mountainbike dus mijn achterwerk wist wel van wanten – het lijkt nu wel alliteratie  -. Alleen was het zadel nu veel breder en ondersteund met grote ijzeren bladveren. Het wiebelde ook in de bochten en op de hellingen.