Dag 2: naar de Col d'Osquich en retour

Saint-Jean-Pied-de-Port – Gite Zuharpeta; bewolkt, 21 graden

Meesteres Sabine is streng. Om zeven uur ontbijten betekent al om 6.15 uur het nest uit. Er is 1 badkamertje op de overloop, inclusief toilet. Daarvan moeten niet alleen Frans en ik gebruik maken, maar ook onze Germaanse buurvrouwen van de Teutoonse Wanderverein. Gezamenlijk douchen slaan ze resoluut af. Befehl ist befehl, heeft de voormalige Führer hen geleerd. Het is behelpen maar het lukt. Het inslapen kostte gisteravond nogal wat tijd. Het lukte niet echt. Blijkbaar werkte de abrupte verplaatsing in tijd en ruimte nog na.

Na het inslaan van wat ‘pains aux raisins’ bij een van de plaatselijke bakkers – die bij Zuharpeta is vergeven van de matineuze wandelaars die allemaal brood willen, de oven kan het niet bolwerken – rijden we richting de Col d’Osquich, op zo’n 28 kilometer afstand. We krijgen de Basses Pyrénées voor de kiezen: een constante opeenvolgen van klimmen en dalen. Mijn hoogste snelheid loopt op tot 55,5 km/uur. Het dal, de minimum snelheid, ik moet het bekennen, met het schaamrood op de kaken, is slecht 5,5 km/uur. Het is regelmatig stoempen geblazen. Maar ik houd oog op het magstrale landschap om me heen. Glooiende weilanden, die behoorlijk de hoogte in lopen. Schapen. Schapen. En nog eens schapen, en schapenkaas. Weinig wijnbouw. Het is bewolkt, broeierig, maar wel een graad of 21. Bijna naakt op de fiets (de Naked Bike Ride, dat nog net niet): alleen de koersbroek en een dun neonkleurig gifgroen fietshempje, van Frans gekregen, die het op zijn beurt geleend heeft bij zijn atletiekclub. De namen van de sponsors prominent op mijn buik.

Terug naar de realiteit. De Col d’Osquich is slechts 500 meter hoog, maar de klim bedraagt 5,5 kilometer. De stijgingspercentages variëren tussen kilometers van 5,5% tot een stevige 8,5%. No Country For Old Men. Het zweet loopt me tappelings over mijn kop, terwijl Frans me intervieuwt voor mijn videocamera. Kunnen Wolph en de boys thuis eens ziet wat hun oude vader moet afzien en lijden.

Daarna gaat Frans door met het determineren van de door hem onder zijn voorwiel vermorzelde fauna. Zoals daar zijn een das, een vos, een egel en nog wat kleiner spul, zoals hagedissen en pissebedden. Ondertussen cirkelen de gieren, sperwers, buizerds, arenden en de regionale variant van de condor boven onze hoofden. Een dood ter aarde 66-plusser, daar vreet je immers dagen van als gemiddelde buizerd.

De terugweg is uiteraard wat aangenamer,omdat het meer dalen is dan klimmen. Voordat we Saint-Jean-Pied-de-Port inrijden doen we alvast boodschappen voor morgen: zoete fruitdranken, pains au chocolat, bananen. Ja, als je morgen voor het echte werk (de beklimming van de Col d’Ibañeta (1057 meter) niet al voor de Spaanse grens in de bezemwagen wilt stappen, zul je moeten foerageren.

Al om half drie zijn we retour bij Sabine, na bijna 60 kilometer fietsen: douche, bloggen, ik haal mijn ‘tampon’ op de credencial in het pelgrimshuis, lees wat in de tuin van Zuharpeta in ‘Reizen zonder John’ van Geert Mak. Een nieuw boek dient zich aan, zullen sommigen suggereren: ‘Reizen met Frans’ misschien?  Ik stop, en doe alvast de aankondiging dat het niet elke keer feest (= uitvoerig) in dit blog zal zijn. Vandaag nog ruim de tijd, morgenavond aan het infuus.