DAG 5, 10 MEI 2013: van Estella naar Navarete: 61,78 km

Eindelijk weer eens zon, maar ook fietsproblemen

Het ziet er vanochtend redelijk uit. Een flauwe zon. Maar het is nog behoorlijk fris, als we naar een van de ontbijtrestaurants lopen op de Plaza Mayor van Estella. Prima onbijt, en we nemen ook nog verschillende etenswaren, o.a. stokbrood met jamón serrano, mee voor onderweg. De vriendelijke baas wikkelt de broodjes keurig voor ons in aluminiumfolie. Terug in het hotel merk ik opeens dat ik het pakketje vergeten ben mee te nemen. Stom. Maar het is nog erger. Als ik terugben in het restaurant heeft hij ook nog mijn AGU-windjack opgeborgen. Was ik ook vergeten. De oude dag? Wie weet.

Aan de uitvalsweg van Estella eerst naar de fietsenmaker. Frans zijn fiets wordt in de touwen gehangen en de versnelling wordt gerepareerd. Zelf laat ik mijn beide remmen bijstellen, want de kabels waren iets teveel opgerekt. IK had het al gemerkt bij de afdalingen. Voor mij kostenloos. Voor Frans (hij neemt ook nog extra remblokjes mee) een bedrag van 15 euri. En dan ercht op weg. Het wordt tijd, want we zijn later dan gebruikelijk.

De eerste stop is bij het klooster, annex wijnhuis van Irache. Daar is gratis wijn te tappen. Alleen vandaag niet. De kraan weigert dienst. Water is er wel, maar we hebben net de bidons gevuld, dus: niks te tappen hier. Het landschap om ons heen biedt voldoende inspiratie om door te fietsen. Wijngaarden zover het oog reikt. En heel in de verte steile witte bergwanden in de flauwe zon. Daartussenin zie je wandelen pelgrims door het groen schuiven. We maken de borst nat voor weer een opeenvolging van steile hellingen.

In Los Arcos eten we. Het is nog bewolkt, en ook niet echt warm. Raak aan de praat met een jonge Israëlier die met bewondering onze fietsen inspecteert. Hij wandelt de camino, mar is al zeer onder de indruk van al zijn ontmoetingen onderweg. De Iglesia van Los Arcos is fraai, maar niet exceptioneel. Wie veel door Spanje gereist heeft is soms beter gewend. Op het pleintje voor de kerk is het een komen en gaan van pelgrims, en dat maakt het alles bij elkaar tot een leuk oponthoud. Maar: verder moeten we.

 

In Logroño (grote stad) bezoeken we de Iglesia de Santiago, niet te missen op de route. Naast de kerk is een pleintje waarin op het plaveilsel de meest aanspreken plaatsen op de route staan afgebeeld. Van Puente la Reina en Logroño (uiteraard) tot Burgos, León en Santiago de Compostela (uiteraard). Het plein wordt deze middag vooral in bezit genomen door spelende kinderen. Voor hen is de camino iets wat bij het dagelijkse leven hoort. Blijkbaar staan ze toezicht van hun juffen, want bijna op commando worden ze als makke schappen verder de stad ingedreven. Terug naar school ongetwijfeld.

Dan gaan we pas echt de rioja-streek in. Het landschap is fantastisch. Eindeloze, tot aan de hoge horizon oplopende wijnvelden. We fietsen kilometers lang over paadjes met lossen keitjes, grind en gravel, en gedroogde klei. Lastig, maar te doen. Tot aan de combinatie van stuwmeer en recreatieve parken. Nu leeg en doods, maar bij beter weer waarschijnlijk druk bezocht door Spaanse families. Tijdens onze rit door de wijnvelden komt (terwijl we foto’s staan te maken) een Fransman aansjokken, zijn mountainbike naar boven duwend. Want het hellingspercentage is inmiddels opgelopen tot 12% (ook Frans en ik moeten de fiets af). Julien (43) komt uit Nantes en is op een soort meditatieve reis. Even later verdwijnt hij uit zicht.

In Navarrete is het lastig onderdak te vinden. Alle albergues en hostals zitten al vol. Bij de eerste albergue loop ik met de beheerder naar een van de slaapgelegenheden. Als we de trap oplopen verexcuseert hij zich al dat niet alle bedden in orde zijn. Sommige matrassen ontbreken. Als ik de stapelbedden zie, zie ik lattenbodems zonder matras. Maar ze zijn verkocht voor de komende nacht. Ik zie ervan af.

Uiteindelijk beland ik in een hotel waar ook geen kamer meer vrij is, maar waar de baliemedewerkster wel voor me wil bellen naar een hotel even buiten het dorp. Ik sta er nog geen minuut aan de balie, of daar komt dat Duitse ADHD-mokkel weer binnenstormen. Net als gisteren in Estella probeert ze haar wensen weer voor de mijne te schuiven. Dat gaat niet door, omdat ik aangeef onmiddellijk geholpen te willen worden.  Er wordt gebeld. En nog geen minuut later hebben we in kamer. Op nog geen minuut fietsen (het voordeel van een snelle afdaling) ligt Hotel San Camilo. Majestueus en donkerroze in een parkachtige omgeving. Drie sterren, dat ook nog. Voor 2 personen 70 euri, inclusief ontbijt.  De fietsen laveren we door de schuifdeuren van de hoofdingang naar de opbergruimte achter de receptie.  Naast de grote stofzuiger.

’s Avonds met de fiets terug het dorp in voor een voedzame maaltijd. Het dagmenu (van uitstekende kwaliteit) kost slechts 9,50 euri. En een fles rioja 3 euri. De afrekening aan het einde van de avond bedraagt dus slecht 22 euri. Ongelooflijk, maar waar. Kom daar eens om in ons land. Je betaalt het sowieso per persoon, met een onvriendelijk bediening als toegift.