De Meseta wacht op me, de eindeloosheid dus ook

DAG 8, 13 mei 2013, van Burgos naar Carrión de los Condes, 100,47 km.

Een uitvoerig ontbijt in hotel La Puerta in Burgos. Zelfs zo uitvoerig dat we een deel van de lunch ook meepakken. Hollandse folklore. Voor onderweg kunnen we wat sneetjes bruin brood met plakken droge worst in de fietstas steken. Prima geregeld zo. Om negen uur zijn we op pad. Dacht ik. Want als we een allerlaatste foto willen maken voor de kathedraal mist Frans zijn accu van het fototoestel. Dementia praecox? Waarschijnlijk. Alle fietstassen worden binnenstebuiten gekeerd. Geen accu. Terug naar het hotel dus. Waar Frans zijn accu terugvindt tussen de twee bedden. Een tweede vertrek dus uit een al zonovergoten Burgos. Door Puerta de Santa Maria fietsen we de Río Alarzón over, richting Arcos. Een korte stop om wat bananen en Isostar energiedrankjes in te slaan in exact dezelfde winkel waar ik drie jaar geleden ook foerageerde. El Arból.  Maar bij het verlaten van de stad moeten we al gelijk kilometers langs stevig in de pedalen. De klim naar Los Arcos als ochtendaubade. Het is nog fris, maar de lucht is strakblauw. Rustig in het ritme komen.

De Meseta wacht op ons. De oneindige hoogvlakte die het parcours tussen Burgos en León voor ons in petto heeft. Een afstand van meer dan 200 kilometer. Het weer is prima: een strakblauwe lucht en niet echt veel wind. Als die al waait is het ’s ochtends vanachter. Pas bin de loop van de middag zal hij iets meer schuin voor gaan waaien, maar verre van orkaankracht. Het is dus aangenaam fietsweer. De temperatuur zal in de loop van de dag oplopen tot minstens 20 graden.

Het landschap golft vervolgens behoorlijk op en neer. Plat is het nergens. Dat betekent dat er soms behoorlijk wat kilometers geklommen moet worden. 

Ondertussen rijgen de verstilde dorpen zich aaneen. Abillo. Cayuela. Cavia. Waar ik nog een ‘sello’ probeer te scoren bij de jonge blonde secretaria in het gemeentehuis. Helaas: Mis Cavia heeft een dag vrij. De deur van haar kantoor is gesloten. Verder dan maar via een zes kilometers pad van harde bijna witte klei met steenslag.  Estopar (we eten er wat uit de tas). Vilviestre de Muño. Iglesias. In de verte zijn de nog besneeuwde bergen de zien van de Sierra Cantábrica. Pas bij Hontanas slaan we even af. Ik herinner mij het plaatsje nog. Een stop bij El Puntido. Even op het terras. Heel klein, maar met allerlei voorzieningen voor pelgrims. Albergues en eetgelegenheden dus. We drinken er een flink glas ‘zumo de naranja’, vers  geperst natuurlijk.

Verder maar weer de eindeloosheid in. Aan beide zijden golven de groene graanvelden hoog op. Soms zijn er in de spaarzame dorpen ooievaars op de kerktorens te zien. Soms is er letterlijk geen kip of hond op straat. Uitgestorven. 

Opeens ligt daar het oude fort van Castrojeriz op een enorme groene bult in het landschap. Tijd om wat foto´s te maken. Maar omdat het tempo er goed in zit± verder maar weer. Castrillo de Matajudios. Boadillo del Camino. Bij Fromista weer een stop. Inmiddels rijd ik samen op met twee Udenaren, Hollanders dus. Een man die erg goed Spaans spreekt, en zijn vriendin. Ze doen het rustig aan, en blijven overnachten in Fromista.

Die stop in Fromista is vooral vanwege het Canal de Castilla, waarvan hier een indrukwekkend oud sluizencomplex te zien is. Het Canal is overigens honderden kilometers lang. Verder weer. Población de Campos. Villaramenteros de Campos, waar we stoppen op het dorpsplein met pomp en platanen om wat te eten.

Carrion de los Condes moet haalbaar zijn vandaag. Voor het eerst komen we boven de 100 kilometer uit. Ik vind snel een hostal in het centrum van het dorp. Een Spaanse schone loopt mee, want het eerste hostal is vol. Het wordt La Corte, en er is ook nog een restaurant aanwezig. Schoon en prima ingericht. Mooi binnenplaatsje en stalling voor de fietsen. Maar eerst een douche. En daarna twee bier op een terras even verderop. Later gaan we binnen zitten, omdat er een bus allerlei oliedampen uitspuugt.

Toeval kan het niet zijn, want het is dezelfde kroeg waar ik drie jaar geleden ook zat – we logeerden toen ook in dit dorp – en ook nu weer is er op de breedbeeld tv een uitzending een live-uitzending te zien vanuit de Las Ventas Arena in Madrid. Een week lang stierenvechten in de Spande hoofdstad. Ter gelegenheid van de Feria van San Isidro.

Tegenover onze kamer die uitziet op de patio, zit in een soort washok de vader van de huidige eigenaar van La Corte aardappels te schillen. Ik maak een praatje met hem, gezeten op een krukje tussen de opgestapelde zakken aardappels. Elke avond, van half april tot eind september, schilt hij 50 kilo voor de gasten. Hij heeft er duidelijk plezier in.

We eten voortreffelijk in La Corte. Een dagmenu voor 11 euri!!, inclusief een fles wijn. Na afloop gebied ik Frans zijn teen- en vingernagels te knippen, want ik wil morgenvroeg geen venijnige krassen op mijn rug hebben. We slapen voor het eerst in een tweepersoonsbed. Iets anders was in La Corte vandaag niet leverbaar.