DAG 8, 13 mei
2013, van Burgos naar Carrión de los Condes, 100,47 km.
Een uitvoerig
ontbijt in hotel La Puerta in Burgos. Zelfs zo uitvoerig dat we een deel van de
lunch ook meepakken. Hollandse folklore. Voor onderweg kunnen we wat sneetjes
bruin brood met plakken droge worst in de fietstas steken. Prima geregeld zo.
Om negen uur zijn we op pad. Dacht ik. Want als we een allerlaatste foto willen
maken voor de kathedraal mist Frans zijn accu van het fototoestel. Dementia
praecox? Waarschijnlijk. Alle fietstassen worden binnenstebuiten gekeerd. Geen
accu. Terug naar het hotel dus. Waar Frans zijn accu terugvindt tussen de twee
bedden. Een tweede vertrek dus uit een al zonovergoten Burgos. Door Puerta de
Santa Maria fietsen we de Río Alarzón over, richting Arcos. Een korte stop om
wat bananen en Isostar energiedrankjes in te slaan in exact dezelfde winkel
waar ik drie jaar geleden ook foerageerde. El Arból. Maar bij het verlaten van de stad moeten we
al gelijk kilometers langs stevig in de pedalen. De klim naar Los Arcos als
ochtendaubade. Het is nog fris, maar de lucht is strakblauw. Rustig in het
ritme komen.
De Meseta wacht op
ons. De oneindige hoogvlakte die het parcours tussen Burgos en León voor ons in
petto heeft. Een afstand van meer dan 200 kilometer. Het weer is prima: een
strakblauwe lucht en niet echt veel wind. Als die al waait is het ’s ochtends
vanachter. Pas bin de loop van de middag zal hij iets meer schuin voor gaan
waaien, maar verre van orkaankracht. Het is dus aangenaam fietsweer. De
temperatuur zal in de loop van de dag oplopen tot minstens 20 graden.
Het landschap golft
vervolgens behoorlijk op en neer. Plat is het nergens. Dat betekent dat er soms
behoorlijk wat kilometers geklommen moet worden.
Ondertussen rijgen
de verstilde dorpen zich aaneen. Abillo. Cayuela. Cavia. Waar ik nog een ‘sello’
probeer te scoren bij de jonge blonde secretaria in het gemeentehuis. Helaas:
Mis Cavia heeft een dag vrij. De deur van haar kantoor is gesloten. Verder dan
maar via een zes kilometers pad van harde bijna witte klei met steenslag. Estopar (we eten er wat uit de tas). Vilviestre
de Muño. Iglesias. In de verte zijn de nog besneeuwde bergen de zien van de
Sierra Cantábrica. Pas bij Hontanas slaan we even af. Ik herinner mij het
plaatsje nog. Een stop bij El Puntido. Even op het terras. Heel klein, maar met
allerlei voorzieningen voor pelgrims. Albergues en eetgelegenheden dus. We
drinken er een flink glas ‘zumo de naranja’, vers geperst natuurlijk.
Verder maar weer
de eindeloosheid in. Aan beide zijden golven de groene graanvelden hoog op.
Soms zijn er in de spaarzame dorpen ooievaars op de kerktorens te zien. Soms is
er letterlijk geen kip of hond op straat. Uitgestorven.
Opeens ligt daar
het oude fort van Castrojeriz op een enorme groene bult in het landschap. Tijd
om wat foto´s te maken. Maar omdat het tempo er goed in zit± verder maar weer.
Castrillo de Matajudios. Boadillo del Camino. Bij Fromista weer een stop.
Inmiddels rijd ik samen op met twee Udenaren, Hollanders dus. Een man die erg
goed Spaans spreekt, en zijn vriendin. Ze doen het rustig aan, en blijven
overnachten in Fromista.
Die stop in
Fromista is vooral vanwege het Canal de Castilla, waarvan hier een
indrukwekkend oud sluizencomplex te zien is. Het Canal is overigens honderden
kilometers lang. Verder weer. Población de Campos. Villaramenteros de Campos,
waar we stoppen op het dorpsplein met pomp en platanen om wat te eten.
Carrion de los
Condes moet haalbaar zijn vandaag. Voor het eerst komen we boven de 100 kilometer
uit. Ik vind snel een hostal in het centrum van het dorp. Een Spaanse schone
loopt mee, want het eerste hostal is vol. Het wordt La Corte, en er is ook nog
een restaurant aanwezig. Schoon en prima ingericht. Mooi binnenplaatsje en
stalling voor de fietsen. Maar eerst een douche. En daarna twee bier op een
terras even verderop. Later gaan we binnen zitten, omdat er een bus allerlei
oliedampen uitspuugt.
Toeval kan het
niet zijn, want het is dezelfde kroeg waar ik drie jaar geleden ook zat – we
logeerden toen ook in dit dorp – en ook nu weer is er op de breedbeeld tv een
uitzending een live-uitzending te zien vanuit de Las Ventas Arena in Madrid.
Een week lang stierenvechten in de Spande hoofdstad. Ter gelegenheid van de
Feria van San Isidro.
Tegenover onze
kamer die uitziet op de patio, zit in een soort washok de vader van de huidige
eigenaar van La Corte aardappels te schillen. Ik maak een praatje met hem,
gezeten op een krukje tussen de opgestapelde zakken aardappels. Elke avond, van
half april tot eind september, schilt hij 50 kilo voor de gasten. Hij heeft er
duidelijk plezier in.
We eten
voortreffelijk in La Corte. Een dagmenu voor 11 euri!!, inclusief een fles
wijn. Na afloop gebied ik Frans zijn teen- en vingernagels te knippen, want ik
wil morgenvroeg geen venijnige krassen op mijn rug hebben. We slapen voor het
eerst in een tweepersoonsbed. Iets anders was in La Corte vandaag niet
leverbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten