Hello Goodbye!!

De final countdown is begonnen: the road ahead

De laatste dagen voor mijn vertrek naar Saint-Jean-Pied-de-Port loop ik maar wat te scharrelen rondom huis en haard. Nog een lange trainingsrit maken, ik heb er niet echt zin in. Misschien wel, omdat het nu eindelijk eens lente is geworden. De verleiding is dan groot om met de Volkskrant op ons zonovergoten terras te zitten. Het pas gelegde gazon ligt er strak bij.

De afgelopen dagen heb ik wel de moestuin onder handen genomen. Een are of zeven waar sinds gisteren onder andere de aardappelen net boven de grond uit piepen, hun loof althans. Het hele veld geschoffeld. Het lijkt wel een woestijn vanwege de droogte, en je moet je kop er dan ook goed bij houden om al die jonge plantjes niet omver te schoffelen. De peulen, koolrabi, broccoli, de verschillende soorten sla, de tuinbonen, venkel en nog wat ander klein grut: ze hebben het overleefd. “Il faut cultiver son jardin”, de ouwe Franse filosoof Voltaire schreef het al in zijn beruchte ‘Candide’. En wie ben ik om hem niet op zijn woord te geloven?

Ik lood wat kaarten en hoogtegrafieken down op mijn notebook, probeer de Garmin-cd van Frans zijn GPS ook nog eens op de harde schijf te frotten, en oefen om via Youtube wat video’s op mijn blog te plaatsen. Veel spullen vallen er niet in een van mijn lowriders te pakken. Bijna alle bagage ligt immers al opgestapeld naast het matrimoniale bed van Sabine. Wilco Soetens, de vervoerder uit Vessem, liet me gisteren weten dat onze fietsen en de gevulde Ortlieb-tassen de lange reis naar het Franse Baskenland hebben overleefd. En ons maandagavond tegen achten opwachten in Gîte-Auberge Zuharpeta. In Saint-Jean-Pied-de-Port, de startplaats.

Frans-Baskenland bestaat uit de arrondissementen Bayonne en Oloron-Sainte-Marie (de kantons Mauléon-Licharre en Tardets-Sorholus). De indeling wordt echter hoofdzakelijk nog gebruikt door de inwoners zelf. Ten tijde van de Franse Revolutie (1789) werd de administratieve  indeling in provincies opgeheven en werden de drie Noord-Baskische provincies met de Béarn samengevoegd tot het departement Basses-Pyrénées, later omgedoopt tot Pyrénées-Atlantiques. In een groot gedeelte van Frans Baskensland wordt naast Frans ook Baskisch gesproken, een volledig vreemde taal op het Europese vasteland. Chinees in Latijnse karakters.

Evenals in Spanje zijn er in Frans-Baskenland nationalistische bewegingen die streven naar onafhankelijkheid en een vereniging van alle Baskische gebieden. Hierbij ondervindt men het probleem dat waar in Spanje de Baskische gebieden eigen bestuurseenheden zijn, dit in Frans-Baskenland niet het geval is. Mede daarom is er een sterk streven naar het splitsen van het departement Pyrénées-Atlantiques in twee delen: Frans-Baskenland en de Béarn.
Saint-Jean-Pied-de-Port (in het Baskisch:Donibane Garazi) ligt in dat Franse departement  Pyrénées Atlantiques, aan de voet van de Pyreneeën en de grens met Spanje, en telt iets meer dan 1500 inwoners. Maar van maart tot en met oktober zijn er dat heel wat meer: het krioelt er van de pelgrims op weg naar Santiago de Compostela. Het dorp leeft ervan.

De laatste dagen komen er nogal wat vrienden en kennissen langs om even ‘Hello Goodbye!’ te zeggen. Anderen doen dat via mail, Facebook of via een commentaar op het blog. Ze leven mee, merk je. Een van de meest aansprekende berichten komt van oud-collega Hein van Huet (docent Nederlands). Zelfs zonder zijn toestemming (“Vlerk!!”) durf ik zijn mail hier wel te plaatsen:

Hallo Gerard,

Je vlucht richting de Pyreneeën en de naar jou hunkerende Koga, waarop je een nieuwe uitdaging aangaat, nadert. Ik vind het knap en moedig en jaloersmakend. Tien jaar geleden was ik graag met je meegefietst.
Met plezier heb ik al je blogs over je voorbereidende acties gelezen en ik zie dan ook uit naar het relaas van je lotgevallen in de komende weken. Hopelijk lukt het je weer geregeld op de jou zo kenmerkende wijze verslag te doen, in een vlotte stijl, gelardeerd met erudiete, cultuur-historische, politieke uitingen, serieus of satirisch, met zelfspot en postpuberale erupties. Het zal aan mij besteed zijn!
Veel kracht, vermogen tot doorzetten en een heel goede, mooie tocht gewenst. Hein.

 

Anderen (zoals Truus en Piet) sluiten hun ‘mentale epo’ bericht af met de cryptische tekst “We wensen Gemma ook een fijne tijd om lekker te doen wat ze zelf wil!” Na terugkomst wil ik daar wel enige uitleg over. Maandagmorgen rond een uur of acht is het zover en rijden Frans’ zus Fieke en haar man voor om ons naar het vliegveld van Rotterdam te vervoeren. En kan Gemma lekker doen ‘wat ze zelf wil’. Dat luizenleven zal mij de komende weken niet gegund zijn. Het wordt stoempen daar in de Pyreneeën en het Cantabrisch Gebergte. Frans houdt zich voorlopig nog groot als een Tegelse ‘Candide’, maar ik weet wel beter. Kijk maar even naar de hoogtegrafiek van de eerste 103 kilometer, het traject van Saint-Jean-Pied-de-Port naar Puente la Reina.

 

Laat ik maar eindigen met een song van het Nederlandse duo City to City. In 1999 zongen ze de grote hit THE ROAD AHEAD. Het zou zomaar de camino kunnen zijn.
Luister ook naar hun muziekvideo en hun verhaal:

 

The road ahead is empty
It's paved, with miles of the unknown
Whatever seems to be your destination
Take life the way it comes, take life the way it is

Horizon in the distance
So close, and yet so far away
You shouldn't be surprised when on arrival
The dream has flown away
And fear is not here to stay

The road ahead never gives away a promise
The road ahead is a highway or a dead-end street
A dead-end street

Raindrops on your windscreen
They fall from heaven or from hell
You drive into the light or into darkness
Incertainty as your guide

The road ahead never gives away a promise
The road ahead is a highway or a dead-end street The road ahead never answers any questions
And nothing is sure along the way, not even tomorrow
With miles of the unknown ahead of you