Ik begin in vorm te komen: soepel fietsen in de middagzon

DAG 6, 11 mei 2013: van Navarrete naar Villafranca Montes Montes de Oca, 71,65 km.

Het is nog behoorlijk koud vanmorgen. Bovendien is het bewolkt, en staat er een bijna ijzige wind.

Net als drie jaar geleden. En ook nu bij de vlek Ventosa, de benaming zegt genoeg: Wind-dorp.

Geen pretje om te fietsen. Bovendien zijn de hellingen lang en grauw. Tegen een uur of twaalf is de temperatuur echter opgelopen tot een graad of acht. We fietsen hoofdzakelijk over de N120, omdat er vanwege zaterdag niet echt veel vrachtverkeer is. In principe zou deze weg al omgetoverd moeten zijn tot een autoweg, maar ontbrekende Spaanse en Europese gelden hebben de aanleg ervan stopgezet. De autoweg ligt er zielloos en onaf bij, wachtend op betere tijden.

We arriveren in Santo Domingo de la Calzada. In de Calle Mayor  sjokken roedels gerugzakte pelgrims richting kathedraal. Het centrum naderend wordt het steeds drukker, maar dan vanwege de massaal uitgelopen plaatselijke bevolking. Navraag levert al snel op dat we hier van doen hebben met het naamfeest van Santo Domingo zelf. Het stadje is in feesstemming. Iedereen staat er op zijn zondags bij. Op het plein voor de kathedraal is de drukte nog completer. Massaal is het dorp uitgelopen voor de processie, krijgen we al snel te horen.

Gelukkig nog even tijd om in de kerk de beroemde haan en de kip te zien. Beiden scharrelen wat rond in dat hoge hok, maar een fatsoenlijk gekukel komt niet uit des haans strot. Sta je daar met je videocamera in de aanslag. Gelukkig is er verder in de kerk ook nog behoorlijk wat fraais te zien.

Uiteindelijk barst de processie los. Een van de enthousiaste Spanjaarden laat weten dat er in ieder geval ook een groot aantal ‘supposed virgins’ in meelopen. Als ik nog geen kwartier later de ‘Virgens’ bekijk, is het mij wel duidelijk dat de kwalificatie ‘supposed’ gerust weggelaten kan worden. Doorheen het gaas van hun fraaie hoeden lijkt het bij god onvoorstelbaar dat hun gulden vlies nog intact zou zijn. Maar er is meer.

Dansende jongeren, uitgedost in traditionele kledij. Vaandels. Een pompeus klinkende harmonie. Plaatselijke notabelen die met de borst vooruit zich laten kennen, voor zover dat nog niet het geval mocht zijn. En tenslotte een boerenkar met olijftakken, voortgetrokken door twee kolossale ossen. Later op de middag zal een van de karrenwielen met veel officieel gedoe de kerk worden binnengedragen, legt de Spanjaard naast ons uit. Het duidt allemaal op een wonder vele eeuwen geleden, maar de quintessens ontgaat me even. Dat wonder van de haan en de kip, dat is mij wel bekend, maar dit is een nieuw verhaal.

Het verblijf in Santo Domingo de la Calzada heeft voor bijna twee uur oponthoud gezorgd. Maar het was de moeite waard. Veel kunnen filmen. Frans is deze reis van de foto’s. Zo vullen we elkaar aan. Dan weer de fiets op, het is niet anders. Niet veel later loopt Frans’ zijn ketting er voor de tweede keer af. Met mijn schroevendraaiertje is de zaak binnen een paar minuten opgelost. Maar heeft Frans wel (ondanks zijn plastieken handschoenen) olie aan de fikken.

De hellingen zijn lang, en inmiddels is de zon flink gaan schijnen. De wind blijft fris, maar gelukkig hebben we die (abnormaal eigenlijk( schuin van achter. Het landschap golft hoop op. Groen. Soms is er in de verte sneeuw op de Montes de Oca te zien.  Toch kan ik vanmiddag het tempo er goed inhouden, ook al zijn de beklimmingen niet flauw. Het is net alsof de conditie beter wordt. In ieder geval draai ik soepel de pedalen rond.

Uiteindelijk belanden we in Villafranca Montes de Oca. Hostal-Restaurante El Pajaro levert ons een zeer sobere kamer, maar het café is gezellig. Al snel staan we aan de bar met de baas en zijn broer het kleine glaasje gelige kruidenlikeur (lugo de hierbas, 30%) te heffen. Vooraf al een rioja naar binnen gewerkt. Ook de Fransman van gisteren meldt zich weer: Julien Caille uit de buurt van Nantes, milieudeskundige.

’s Avonds schuiven we gezamenlijk aan tafel voor het ‘menu del día’. 

Voor mij: witte bonensoep, rabo de ternera (een soort koeienstaart) en huisgemaakte abrikozenvla als dessert. Samen met Frans laat ik een fles rioja in het niets verdwijnen. Terug naar de kamer om het verhaal van gisteren en vandaag even op digitaal papier te zetten. Het spreekt vanzelf dat internet hier iets is uit een andere wereld.