Winter Wonderland op O Cebreiro, maar voor ons geen ‘Frohe Weihnachten’

DAG 13, 18 mei 2013; van Molinaseca naar Sarria, 46,2 km waarvan 60 km per taxi

De dag begint wederom grijs en grauw. En dan heb ik het niet alleen over de lucht. In Casa Rural El Reloj moet je blijkbaar zelf je ontbijtspullen verzamelen. En dat hebben we niet gedaan. Alle apparatuur is op de benedenverdieping weliswaar aanwezig, maar wij, fietsende verschoppelingen, hebben vergeten de croissantjes bij de plaatselijke bakker te bestellen. Zonder eten weg. Honderd meter verder kopen we bij de supermercado (een hok van nauwelijks 20 vierkante meter) wat bladerdeeg met chocola, drie bananen en een fles vruchtensap in. Tien meter verderop in de Calle Real knagen we onder een luifel ons ontbijt weg. En hop: weer de fiets op. Vandaag wacht een zware dag: richting O Cebreiro.

De plannen zijn groots, ondanks de sombere weersvoorspellingen. Vandaag moet de gevreesde pas van O Cebreiro geslacht worden. Snel naderen we de grote stad Ponferrada. Het begint wat te miezeren, en de wind neemt toe. En die blaast vanuit de verkeerde richting: pal tegen.

Een paar kilometer na Ponferrada, in Columbrianos, fietsen we onze Udense vrienden voorbij. Ze zijn in de locale winkels wat etenswaren aan het verzamelen. Tegelijkertijd brengen ze onheilsberichten aan ons over. Vrienden van hen, eveneens de camino fietsend, blijken klem te zitten op de pas van O Cebreiro (1310 meter). Vanwege de aanwezige sneeuw en de mist is het verboden de steile afdaling te doen. En het valt moeilijk te voorspellen, wanneer het signaal ‘veilig’ gegeven wordt.  We doen er even nog wat laconiek over.

Aangekomen in Cacabelos zien we de dreigende luchten boven het Cebreiro-massief. Minstens regen (vanwege de zichtbare nevels), zo niet sneeuw. We besluiten even te overleggen wat te doen, en duiken een café in voor een bak warme koffie (Frans thee). De baas kijkt ons wat meewarig aan, maar houdt zich netjes in om ons niet als compleet geschift aan te merken. Evenals nog wat in plastic gehulde lopers, die eveneens de warme van een porseleinen kop koffie hebben opgezocht.

We zijn het er snel over eens dat doorfietsen (het is inmiddels weer wat gaan miezeren) weinig zin heeft. De temperatuur haalt bij lange na de tien graden niet, en sneeuw en regen sluipen ons een aantal kilometers verderop grijnzend tegemoet. Bij de mevrouw die ons bedient vraag ik naar een transportbedrijf. Want mogelijk vallen fietsen+bagage+wijzelf in één vracht over de Cebreiro te brengen. Ze wijst op een paar taxi’s verderop in de straat.

In de taxi’s zit niemand. We lopen de frietzaak binnen die tegenover ligt. De juffrouw staat net een bak churros te frituren. Maar ze belt wel effe naar de boys. Die komen net aanlopen. Aanvankelijk hebben ze het plan de twee fietsen, plus bagage en de 2 fietsers in 1 taxi (voor 80 euri) te laden, maar dat plan sneeft al snel als ze nauwelijks Frans zijn fiets naar binnen krijgen. Daar wordt ook nog het voorwiel afgehaald. Maar ze zien snel in dat het niet gaat lukken. Twee Taxi’s dus. Maar dan moet de prijs per taxi omlaag. We maken het af op 60 euro per taxi. Daarvoor worden we dan wel naar Triacastela vervoerd, 60 kilometer verder.  In no time zijn beide fietsen geladen en zijn we op weg.

Eerst gaat het effe via de snelweg, en ziet het er buiten nog redelijk uit. Alleen regen. Maar zodra Ruben, mijn chauffeur, de snelweg verlaat om richting O Cebreiro te rijden (hij moet eroverheen, een andere weg is er niet) wordt het al snel een infernaal winterlandschap. De regen wordt natte sneeuw, die vervolgens overgaat in echte. Er is geen pelgrim meer te zien die het in zijn kop haalt de beklimming naar de meer dan 1300 meter hoge top te ondernemen. Het landschap om me heen trekt ook nog eens dicht met mist. Ik haal mijn camera uit de tas om het een en ander vast te leggen, want thuis geloven ze je verhaal anders toch niet. De weg is weliswaar sneeuwvrij, maar de vers gevallen sneeuw die in dikke pakken over de rest van het gebergte ligt liegt er niet om. Dit is heavy stuff. Ruben, mijn chauffeur, geeft aan dat deze weersomstandigheden voor medio mei absoluut ongekend zijn vaar Spanje.

Het landschap om me heen gaat hoe langer hoe meer op een wintersportgebied in Zwitserland lijken. Hard kan hij niet rijden, want de dichte mist belemmert zijn zicht. We hebben dus tijd om even van gedachten te wisselen. Op zijn I-phone toont hij me beelden van zijn tien dagen geleden dochter Valeria. Hij is er zichtbaar trots op.

Bij het passeren van de achtereenvolgende cols, de Puerto Pedrafita (1100 meter), de pas van O Cebreiro (1310 meter) en vervolgens de Alto San Roque (1270 meter) en de Alto de Poio (1250 meter) – ik heb ze allemaal in 2010 bij een temperatuur van 34 graden beklommen – Zie ik pelgrims als grimmige kobolden onder hun flarderige plastic (de wind is hard) wezenloos in het gruwelijke landschap staan. Volledig de weg kwijt. Letterlijk. Destijds noemde ik het gebied het Inferno van O Cebreiro vanwege de hitte, maar nu is het erger: NIET TE BEFIETSEN! Slechts 1 fietser onderweg gezien: zijn fiets als een Tibetaanse Yeti naar boven duwend. Waarschijnlijk is hij nooit aangekomen.

Als we alle cols gepasseerd zijn wordt het allengs beter. De regen minder. En er valt geen sneeuw meer. In Triacastela, na 60 kilometer taxi dus, is er zelfs geen sneeuw te zien. Wel een dreigende regenlucht. We nemen er hartelijk afscheid van onze taxichauffeurs.

We besluiten na een eenvoudige lunch (warme chocolade met een bocadillo jamón), de fietstocht te hervatten. Het is op dat ogenblik droog. En daar zijn we weer op weg. En zullen we nog de 46 kilometer halen. Stoppen even in Samos vanwege het machtige kloostercomplex en een kapel uit de 9^e eeuw (met ernaast een cypres van 100 jaar oud). Daarna door naar de saaie stad Sarria. Het is een op en neer gaande beweging van het landschap. Dalen en klimmen, maar niet echt lastig. Soms miezert het even, maar dat mag geen naam hebben.

We zullen logeren in Hotel Roma, aan het einde van de hoofdstraat Calves Sotelo. Drie jaar geleden meldde ik me er ook al eens, toen zat het vol. Nu is er plek, weliswaar in een ‘matrimonio’. Dat wordt dus weer slapen in 1 groot bed. Vroeg in de avond tafelen we nog in een Italiaans restaurant waar we de megapizza’s slechts half op kunnen. Maar niet getreurd, het is lekker. Morgen zien we wel verder. De weersvoorspellingen staan nog steeds op: REGEN.