Fietsen bij Nacht und Nebel en champagne op het graf van Wodan

Het fietsritme blijft: van Bolero tot Nirvana

De camino 2013 ligt weliswaar al een paar maanden achter me, maar nog steeds fiets ik met enige regelmaat met Franz in de regio: Noord en Midden Limburg, het Duitse grensgebied. Soms doen zich op zo’n dagrit verrassende ontmoetingen voor. Zoals afgelopen donderdag.

Franz moet zich vanmorgen als Marathon Man eerst melden bij de plaatselijke dokter Szell, tandarts, de dokter Mabuse van de orthodontie. Die is als geen ander in staat ongezien en pijnloos de ingelegde diamantjes in Franz zijn voortanden te verwijderen. De film met Dustin Hofman herinner ik me nog als de dag van gisteren. Geheel gepolijst voor wat zijn dentale systeem betreft zwaait hij tegen elf uur de voordeur voor mij open. Later dan gebruikelijk, maar om je gebit hapklaar en bijtvast te houden, daar spendeer je graag wat tijd aan. Om kwart over elf gaan we van start, onder een grijze lucht. In de loop van de dag zullen we drie keer door een venijnige miezerregen nat worden. Met tegenwind, dat ook nog. Met dank aan het meteorologisch gepruts van giechelkont Helga van Leur of kleuterjuf Margot Ribberink.

Om het even zakelijk te houden: gefietst heb ik vandaag 75,10 kilometer. De ruggengraad van het fietsparcours is de Maas. Beide oevers worden daarbij befietst in Noord/Midden Limburg. Terwijl in het Luikse Outremeuse de uitspattingen rondom het feest van Sainte Marie in volle gang zijn fiets ik met fietscompañero Franz via Tegelen, Belfeld, Reuver en Beesel naar het voetgangersveer in Rijkel dat ons overzet naar Neer. Om daar de draad weer op te pakken. Vervolgens rijgen we Buggenum, Haelen, Heythuysen, Nunhem, opnieuw Neer, Kessel, Baarlo en Blerick aan de fietskralenketting. Franz heeft in Baarlo dan al het veer genomen naar Steijl. Zelf steven ik in volle vaart op Grubbenvorst af, want wind in de rug. Voor de statistiek: slechts twee maal een alleszins verantwoorde pauze op een terras. Beide keren met uitzicht op de Maas: Reuver (droge witte wijn) en Kessel (Grimbergen Dubbel). Direct na de overtocht (Rijkel-Neer) een eetpauze. Weersomstandigheden: 22 graden, zwaar bewolkt, soms regen. Eerste deel (Grubbenvorst – Heythuysen): wind tegen. Tweede deel (Heythuysen – Grubbenvorst): wind mee. Tot zover de objectieve data van de dag.

Er zijn momenten dat je het allemaal voor je klaar staat. Aan jou om er gebruik van te maken. Dat overkomt ons in Buggenum. Staat daar in de Dorpsstraat een wit-oranje serviceauto van Groene Kruis/Thuiszorg bij het bord ‘Dierenbegraafplaats’. De toegangsweg ernaartoe kan niet anders heten dan Eindpad. Zoiets zelf verzinnen, dat lukt niet.

We stallen de Koga’s tegen de heg die het grafveld omheint. Op een bord staat te lezen dat het animale knekelveld dagelijks geopend is van 13.00 tot 18.00 uur. Dat komt dus goed uit. Met enig wrikken schuif ik het ijzeren staafslot opzij. Open. Het Père Lachaise voor de dieren van Buggenum en omstreken. Voor kleinvee, dat dan weer wel. Want koeien, paarden en varkens worden hier niet ter aarde besteld. Hun vlees wordt zelfs in ontbinding nog in onze kroketten en frikadellen verwerkt. Onder het gemaaide gazon liggen hier tientallen huisdieren. Honden en katten zijn in de meerderheid. Maar ook cavia’s, konijnen en leghennen genieten hier van hun eeuwige rust.

En daar loop ik over de dodenakker. Aan de graven van de honden is het meeste aandacht besteed. Daarom loop ik langs Pinky (1984-2000) die samen met vriend Kees in een massagraf ligt, in dit geval een grindbak. En daar ligt de witte keeshond Devil (2002-2013), niet ver van Rocky Pang (1998-2006), in de schaduw van twee mini-conifeertjes. Een leistenen plaat bedekt Snowball (1993-2007). En Kaya (2001-2010) heeft blijkbaar een staatsbegrafenis gehad, want ze rust omgeven door speelgoedbeesten in een praalgraf.

Toch springen er twee graven uit. Het eerste is een eenvoudig. Het is het graf van hond Wady. De rest van hetop de grafzerk aangebrachte tekst kan ik niet lezen. Die is dan ook volledig is het Arabisch gekalligrafeerd. Waarschijnlijk teksten uit de Koran voor Honden. Geen geboorte- noch sterftejaar. Wel een bakje met woestijncactussen en een rubberen kluif. Om op de islamitische Dag des Oordeels niet van honger om te komen.

Maar Hond Heavy breekt mijn hart. Nergens staat aangegeven op welk moment zijn hondse bestaan ten einde was. Bloeiende viooltjes overdekken Heavy’s grazige tombe. Toch gaat mijn aandacht meer uit naar de twee ongeopende flessen Moët et Chandon die het graf flankeren. Ik geef Franz de opdracht mij, liggend bij Heavy’s graf met deze flessen champagne, te portretteren. Ik lig net lekker, als de eigenaresse van de dierenbegraafplaats zich meldt aan het hek. En mij daar in een enigszins vreemde houding ziet liggen. Ter aarde gestort. Mevrouw Rulkens, want zo heet de kampbewaarster, kan er de grap gelukkig wel van inzien. En is tevens niet te beroerd om wat toelichting te geven bij deze ongewone grafslijterij.

Heavy blijkt vorig jaar plotseling (ziekte, infectie, blikseminslag? Ik krijg de juiste toedracht niet te horen) van het aardse naar het eeuwige te zijn overgestapt. Zijn baas daarbij ontredderd achterlatend. De instorting nabij. Maar omdat zowel hond als baas niet vies waren van een stevige slok deponeert hij onmiddellijk na de teraardebestelling twee kloeke flessen champagne langszij. Bij elk bezoek aan het graf van zijn betreurde Heavy drinkt hij ter plekke steeds een fles champagne weg. En proost hij op de fragiel gebleken gezondheid van zijn gesneefde Wodan. Na afloop legt hij een nieuwe, onaangebroken fles terzijde. De andere gaat bij thuiskomst in de glasbak.

(W)oef! Dat was andere koek dan wat we eerder op de dag tegen het lijf liepen. De stuw in Belfeld: sissend schuimende waterkracht. Het monument voor de oorlogsslachtoffers (1940-1945) op het kerkhof in Beesel: dorpse monumentaliteit. We fietsen door de poort het erf op van het imposante Herenhuis Malborgh; eeuwen geleden behoorde het toe aan de rijke familie van de Ghoors, tegenwoordig wordt het in leven gehouden door een rijke voegersfirma. In Haelen staan we voor de gesloten poort van kasteel Aldenghoor (17^e eeuws, na een middeleeuws verleden); in de gracht rondom: waterlelies. Maar even verderop zijn we weer terug in de hedendaagse geschiedenis. En die trilt nog steeds na. Een verhaal dat nog niet ten einde is.

GEMEENTE LEUDAL - NACHT UND NEBEL, de tekst slaat in als een bom. Spat van het witte paneel af dat tegen de voorgevel van een pand bevestigd is. Rechts daarvan een tweede, kleiner paneel: DIE GEDANKEN SIND FREI. Eronder ligt een aantal ijzeren afzethekken slordig onder het grote raam gestapeld. Egyptische toestanden? Of heb ik de Derde Wereldoorlog gemist? Pas na een paar ogenblikken, en ook omdat Franz meteen van wanten weet, valt het kwartje. Ter informatie enkele fragmenten die ik thuis oppikte uit de pers.

Dagblad De Limburger, 16 augustus 2013, eergisteren dus:

Ophef over 'jodenster' Gijsbert Ruiter

Er is ophef ontstaan over de jodenster die Gijsbert Ruiter eerder deze week droeg tijdens verschillende media-optredens. Oud-wethouder van Maasgouw Twan Huyskens heeft felle kritiek geuit op zijn Facebookpagina. Lokale omroep 3ML heeft een uitzending over Ruiter geschrapt uit de programmering.

HAELEN, van onze verslaggeefster

Gijsbert Ruiter kwam verleden week weer in het nieuws, nadat bekend werd dat de gemeente Leudal een bod op zijn woning heeft uitgebracht. Tijdens interviews droeg Ruiter een zelfgemaakte jodenster op zijn kleding.

In een verklaring vergelijkt Ruiter zijn woning met een concentratiekamp. "Het is hier deportatiekamp Zuiderbork. Het zijn NSB'ers, ze willen me deporteren."

Verschillende websites hebben de foto van Ruiter met de jodenster gepubliceerd, waaronder de Facebookpagina van een lokale politieke partij en een lokale nieuwswebsite.

Op zijn Facebookpagina schrijft Twan Huyskens dat Ruiter, door zich 'breed grijnzend met een grote jodenster te hebben laten fotogaferen' een ethische grens heeft overschreden. Lokale omroep 3ML heeft besloten om een eerder opgenomen interview met Ruiter, dat vrijdagavond zou worden uitgezonden, te schrappen.

Website GeenStijl

De website Geen Stijl is een actie begonnen om Gijsbert Ruiter uit de brand te helpen. Geen Stijl probeert 20.000 euro in te zamelen via een speciaal fonds op zijn website. Met dat geld kan Ruiter de dwangsom betalen, die de gemeente hem heeft opgelegd.

GeenStijl haalt fors uit tegen de gemeente Leudal. “Nu eist de gemeente Leudal 19.000 euro Wiedergutmachung + verwijderkosten voor dat vermaledijde hekwerk. Terwijl het woonwagenkamp vol woestelingen ongemoeid gelaten wordt”. 

“Zo gaan we in dit land niet met elkaar om. Daarom van GeenStijl voor Gijsbert: een actie om 20.000 keiharde euro's bij elkaar te krijgen. Onze hardroze bouwsteen om Nederland sterker uit De Crisis te krijgen”. Aldus GeenStijl.

De collecte zou uiteindelijk € 20.040 opleveren “crowd funded by the reaguurders”.

Het is goed wat meer zicht te krijgen op de voorgeschiedenis. Lees mee op www.thepostonline.nl

De lotgevallen van Gijsbert ‘Molotovman’ Ruiter

In het plaatsje Haelen in de Limburgse gemeente Leudal voltrekt zich al jaren een drama dat naar mijn geheel betrouwbare voorspelling zal uitgroeien tot misschien niet de Grootste Roman Allertijden, misschien ook niet De Beste Speelfilm van het Derde Millenium, maar dan toch op z’n minst een exemplarisch casusrapport van de Totale Indesteeklating door de Overheid en de Dramatische Gevolgen daarvan. Voor wie niet op de hoogte is van de lotgevallen van de gekwelde maar moedige Gijsbert Ruiter, een korte geschiedenis:

Ruiter koopt een huis in het blijkbaar van god en vaderland verlaten oord Haelen. Enige tijd later wordt er achter zijn woning een woonwagenkamp opgezet. Deze caravanmensen kappen wat bomen om hun leefruimte te vergroten, waarop Gijsbert ze aanspreekt op dit illegale gedrag. Een ruzie volgt waarop Gijsbert naar de gemeente Leudal stapt. De woonwagenbewoners stelden dit klaarblijkelijk niet op prijs, want sinds die dag zijn hij en zijn gezin slachtoffer van hoon en spot, pesterijen, doodsbedreigingen en een totaal verslechterd leefklimaat.

Politie noch gemeente kon iets doen, dus Gijsbert plaatste om zichzelf en zijn gezin te beschermen tralies voor de ruiten en een hek, het beruchte Hek, dat volgens de gemeente te hoog was. Omdat de gemeente niets deed tegen het aanhoudende fysieke en verbale geweld tegen Gijsbert en zijn gezin, maar wel onmiddelijk actie ondernam tegen het te hoge hek – wat mogen de ambtenaren trots op zichzelf zijn – flipte Gijsbert door toegenomen overspannenheid en slingerde met wat brandbare stoffen in de rondte. Uiteraard werd Gijsbert aangepakt door het OM en moest hij – hij wel – de cel in.

Daar staan we dan. Om het huis heerst de stilte van na de veldslag. Klimop klautert tegen de gevels omhoog. Het gazon mag de naam niet meer hebben en toont zijn zanderige basis. Even gaat de zijdeur open en komt de 13-jarige zoon met diens vriendje naar buiten, om snel weer naar binnen te duiken. Verder geen geluid. Franz is inmiddels naar de overbuurman gestapt. Die zit landerig achter zijn laptop weg te suffen. Zijn woning is een kleine caravan. Eigendom van de firma RED SECURITY. We raken aan de praat. De bewaker heeft een duidelijke Brabantse tongval. Dag en nacht wordt het huis aan de overkant bewaakt volgens zijn zeggen. In drie ploegen die elkaar na acht uur afwisselen. Als we bij hem proberen de kosten van de bewaking van het Haelense Nacht-und-Nebel huis in kaart te brengen, haakt hij af. We noemen dan zelf maar wat bedragen. Maar onze kampbewaker hult zich grijnzend in nacht en nevel. Ik denk er ondertussen het mijne van, want “Die Gedanken sind frei” immers. Dat het een kapitaal kost, dat is zeker. Maar misschien is de gemeente Leudal waaronder Haelen valt, wel immens rijk. Olie en gas wellicht. In ieder geval moet het behoorlijk ontvlambaar spul zijn. Dat kapitalen oplevert. Maar voorlopig alleen maar kost.

Dat we even later nog de oude, uit 1773 daterende oliemolen, c.q. korenmolen (ook wel de Sint Ursulawatermolen of Leumolen genoemd; toch weer van Duitse bodem, dus) van Nunhem passeren, berust op louter toeval. Buiten scheppen nerveuze schoepen het water uit de beek. Binnen zijn de molenstenen knarsend stilgevallen. Het is tijd om rechtsomkeerd te maken. Zu Hause. Op de Maas passeren ons ondertussen de olietanker Bolero en de ertsboot Nirvana.