Camino-Journaal: donderdag 7 maart 2013
Kwart voor tien. De eerste acht kilometer zitten erop. En
ik sta onder het Venlose zuurstokkenviaduct te wachten op fietscompañero Frans.
Die nog in geen velden of wegen te zien is. Om de tijd te verdrijven knaag ik
maar een appeltje weg. En zie hoe matineus koopvee het centrum van de stad
inschuift. Het is net als een week eerder: geen zon te zien vandaag. Hoewel het
wel een aantal graden warmer is dan toen. 
Nog voordat we via de steilrand van de Leutherberg naar
de Duitse grens fietsen heeft Frans me al tersluiks een 400 grams blik wit
poeder overhandigd. BORN geheten. Aan te lengen tot 8,3 liter isotone
toverdrank. Waardoor je zelfs achteruit fietsend de meest gevreesde cols met
twee vingers in de neus kunt bedwingen, beweert hij. De energetische waarde van
het spul doet epo, bloedzakken en ander armetierig Rabo-snoepgoed verbleken tot
een laf verjaardagsdropje van je 90-jarige oma. Anders gezegd: een goed
voedings- en drinkschema is meer dan belangrijk in de voorbereiding op de
gevreesde bergetappes in de Pyreneeën of het Cantabrisch Gebergte. 
De route van vandaag valt onder de noemer ‘Radwandern im
Kreis Viersen’. Via het Naturerlebnisgebiet van de Krickenbecker Seen belanden
we in Hinsbeck. Ik sla er een aantal Duitse landbroden in. Vervolgens een
steile klim naar de Stammenmühle, even uithijgen en genieten van het uitzicht.
Vervolgens via Glabbach en vers geploegde akkers naar Wachtendonk. Zo nu en dan
steken we de bruggen over de strakgespannen Nette over. In Wachtendonk is het
tijd voor de lunch. Dan weer de fiets op voor de passage van Wankum en Herungen.
Onderweg heb ik inmiddels al in Hinsbeck mijn fietstassen volgepropt met Duitse
landbroden van Stinges. Omkomen van de honger zal niet gebeuren. Op het
pleintje voor de Hinsbecker kerk loop ik op de hongerklop vooruit en knaag een
stevige Rosinenschnecke weg. Krachtvoer voor de fietser. Vergelijkbaar met de ‘pains
aux raisins’ die ik in 2010 in Frankrijk wegknaagde, op mijn weg naar Santiago
de Compostela.
Meer dan op andere fietsdagen zijn we vandaag met voeding
bezig. Na de sobere werkmanslunch (boterhammen met gebakken ei) in het centrum
van Wachtendonk, volgen er in de loop van de middag nog twee pitstops. Eenmaal
de azijnlucht van augurkenboer Kühne in Herungen doorklieft te hebben wordt
koers gezet naar de grens. Het is moeilijk weerstand te bieden aan de maritieme
Sirenenzang van vishuis Backus. Frans stort zich op een in Duits vet gebakken kabeljauw
bedolven onder een halve kilo mayo met mierikswortel. Zelf ga ik voor de in
Zwarte Wout hout gerookte haring, nog wel eigenhandig te ontvellen. Onze
verbrandingsovens kunnen weer op volle toeren draaien. Koers naar Venlo, want
uit bidons drinken is weliswaar noodzaak, maar In Den Dorstigen Haen moeten
verkwikkender dranken te koop zijn.
Terwijl Frans te diep in het glas kijkt van zijn Duvel
sluit ik me bij hem aan met een onvervalste Leffe Brune. Genieten op zijn
Belgisch. Hadden de beide Michaels, Boogerd en Rasmussen, hiervan gesnoept, dan
konden ze hun wielerfans tenminste nog recht in de ogen zien. Nu worden ze met pek
en veren besmeurd en op een platte boerenschandwagen door hun jarenlange
whereabouts getrokken. Hoongelach is hun terechte deel.
Nog voor de Venlose stadsbrug zwenkt Frans af richting Tegelen.
Huiswaarts. Maar ik heb er nog geen genoeg van en besluit om via Blerick via
het voormalige Floriadeterrein over Californië en Kaldenbroek, met nog enkele
omwegen terug te fietsen. Als ik de oprit op fiets staat er inmiddels 65,13
kilometer op de teller. Het kon slechter. Kwart voor vier wijst de keukenklok.
En dat allemaal nog zonder de isotonische koolhydraten, eiwitten, suikers,
vetten, natrium en vezels uit het 400-grams dopingblik dat me onder het Venlose
zuurstokkenviaduct door fietscompañero F. te V. werd overhandigd. Als betrof
het een pakket onversneden Colombiaanse cocaïne.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten