MIJN FIETS IS WEG: EN NU?

Hierboven de voorgenomen route, de CAMINO FRANCES, van (A) Saint-Jean-Pied-de-Port (Frankrijk) naar (B) Santiago de Compostela (Spanje). We beginnen met een stevige bult in de Pyreneeën, op de route naar Roncesvalles en Pamplona. Meteen na vertrek is het 26 kilometer klimmen naar de Col d'Ibañeta (1057 m.).

Zondagmiddag 21 april, word ik rond drie uur ’s middags gebeld. Ik ben op dat ogenblik in Domani als toezichthouder bij mijn eigen expositie die een paar dagen eerder, op donderdagavond, is geopend. Die opening was een succes: zo’n 120 belangstellenden waren erbij aanwezig. Een optreden van de voormalige stadsdichter Herman Verweij die niet alleen voorlas uit zijn (wandel)pelgrimsboeken, maar ook zong, o.a. het dansende ‘Vesoul’ van good old Jacques Brel. Herman is een fervent wandelaar (o.a. naar Rome en Assisi), zanger en schrijver. Jos Teeuwen, wethouder cultuur en financiën van de gemeente Venlo, doet de officiële opening. In 2004 fietste hij zelf vanuit Venlo naar Santiago de Compostela.

Terug naar het telefoontje van Jan Soetens uit Vessem. Of we morgenmiddag fietsen en bagage klaar hebben staan? “Want ik kom tussen half drie en drie uur alles ophalen.” Dat wordt dus nog even doordouwen om alles ingepakt te krijgen. Maar het lukt.

Tegen drie uur meldt Jans zoon zich met een forse witte Transit-bus. Op de zijwanden een grote blauwe sticker met het geel-blauwe logo met de Sint Jacobsschelp en ‘Soetens Fietsvervoer’. Frans is al een half uur eerder gearriveerd. Ook hij zal, net als ik, zijn Koga en zijn rode Ortlieb fietstassen inleveren. Zelfs een pot pindakaas gaat vanmiddag op transport. Ik denk nog even dat het voor de fietsketting is, maar hij beweert de pot ruim voor Santiago leeg te hebben gesnoept. In afwachting van het transportbusje doden we de tijd in de tuin en in de zon. En luisteren naar een tjiftjaf, volgens Frans. Ik hou het op een ontsnapte, en dus van vreugde juichende kanarie. Het kreng produceert in ieder geval een irritante fluittoon.

De Ortlieb tassen worden in grote dozen gepropt die vervolgens worden dicht getaped. De adressering is niet moeilijk: G. Staals Sabine. Sabine is de eigenaresse van Gîte Zuharpeta in Saint-Jean-Pied-de-Port. De eerste twee nachten hebben we daar een kamer gereserveerd, voor 20 euri p.p per nacht. “Misschien ga je er wel niet meer weg”, grijnst onze driver van Soetens. Dat belooft mooie vergezichten. We hebben er alle vertrouwen in dat ze ook onze dozen zal bewaken als waren het haar eigen liefdesbaby’s.

Eerst gaan de fietsen de bus in. Ze worden niet alleen stevig in de riemen gesnoerd, maar ook nog eens warm toegedekt met ruige paardendekens. De Koga’s zullen in ieder geval goed warm gehouden worden tijdens hun vervoer naar het Franse Baskenland. Vervolgens worden de dozen naar binnen gehesen. En wordt de rekening uitgeschreven. Mijn nieuwe tocht naar Santiago is het point of no return gepasseerd.

Het duurt nog bijna twee weken, voordat we in Saint-Jean-Pied-de-Port arriveren. Ontheemde weken, want er valt niet met Koga, laat staan met bepakking te fietsen. Ja, ik heb nog een ouwe fiets in de garage staan. Maar voor het echte werk ongeschikt. Gelukkig vorige week nog 86,83 kilometer gefietst, met volle bepakking. Met wat omtrekkende bewegingen naar Frans zijn zus Fieke en haar man Frannik in Nederweert. Al vijf minuten na binnenkomst (het begint net te regenen) zitten we al aan een kelk Leffe Triple en een bakje Spaanse olijven. Fieke en Frannik zullen ons op 6 mei naar het vliegveld in Rotterdam rijden. We lunchen er. En fietsen daarna terug. Onderweg krijgen we nog een regenbui over ons heen. In Beringe fietst Frans richting Tegelen, en buig ik af richting Sevenum.

’s Avonds overvalt me een wat ontheemd gevoel. Hoe moet ik de komende twee weken doorkomen zonder in mijn Lepper-fauteuil plaats te nemen? Tegelijkertijd moet de conditie toch enigszins op peil blijven? Er zit gewoon niks anders op dan op mijn overjarige Batavus te kruipen. Op een ouwe fiets moet je het leren, hoor je wel eens. Nou, liever toch wat ander rijmaterieel onder me. Ondertussen snurkt mijn Koga onder de grauwe paardendekens in de bus. Die is in ieder geval lekker uitgerust als hij in Saint-Jean-Pied-de-Port arriveert.