In de handen van Sabine

De start is gemaakt: in Saint-Jean-Pied-de-Port

DAG 1 – 6 MEI 2013

Saint-Jean-Pied-de-Port, zonnig – ’s avonds bewolkt, 25 graden

Om 16.30 worden we al ontvangen door de blootgeschouderde Sabine van Gite Zuharpeta. Gisteren nog had ik haar laten weten dat we rond een uur of acht ’s avonds zouden arriveren, immers: de trein van 18.15 uur uit Bayonne zou om 19.33 in Saint-Jean-Pied-de-Port arriveren. Maar de vlucht met Transavia van Rotterdam naar Biarritz duur maar ruim anderhalf uur. En daar staat de taxi al klaar, nog geen twintig minuten later arriveren we in Bayonne. Daar is de trein van 14.55 nog haalbaar. Een kleine boemel. Nokvol loopt de TER (Train Express Régional), een boemel die er eveneens anderhalf uur over doet om aan de voet van de Pyreneeën te komen. Daar zit je dan tussen grijze baarden en roedels Japanners die ook wel eens te voet de Pyreneeën over willen steken. Om iedereen voor de avond valt daar te laten aankomen, wordt er ook nog een extra bus ingezet. Maar wij zitten prima in de TER.

Tot de controleur langs komt. Die accepteert nog wel mijn seniorenreductie op het kaartje. Voor 7 euri via internet thuis bezorgd. Moet wel mijn NS-seniorenkaart laten zien. Maar Frans dreigt al voor aankomst in het eerste Baskische dorp door het raam naar buiten te worden gekieperd. Ik grijp in. En beweer dat de lokettist in Venlo me toch echt gezegd heeft dat mijn ticket voor beiden geldig was. Immers: er staan 2 ‘adultes’ op vermeld. Weliswaar met alleen mijn naam, maar dat zou allemaal in orde zijn. Niet dus. De conducteur haalt zijn boekwerk tevoorschijn en laat me na tien minuten minutieus bladeren duidelijk zien dat de gereduceerde tickets alleen ‘nominatif’ worden uitgegeven. Op naam, dus. Mijn onbegrip en excuses maken hem week. Hij slaat zijn directieven boek van de Franse SNCF met een zucht dicht. “O.K.!” “Blijf maar zitten tot Saint-Jean-Pied-de-Port, maar daar wel een volprijs retourticket kopen!” Ik beloof hem dat uiteraard.

De reis is verder fantastisch. De bergstromen worden met de kilometer woester. De schapen steeds langhariger. En het golvend land groener. Een uitbundige vegetatie. Frans ziet van alle kanten buizerds, arenden en condors op zich afstuiven. De zon staat te brandenaan de hemel, maar op het moment dat de trein Saint-Jean-Pied-de-Port binnenrijdt, komen er wolken boven de bergtoppen aandrijven.

Snelle installatie in de kamers. Sabine gaat voor de trap op. Onze fietsen staan in de tuin. En de kartonnen dozen met de bagage in een zijkamer van de keuken. Inmiddels is de lucht volledig dichtgetrokken en wordt het steeds benauwder. Snel het dorp in, na eerst de rekening voor de komende dagen vereffend te hebben: 2 nachten logies, twee maal ontbijt en het diner voor vanavond: voor twee personen 114 euro’s totaal.

Het wordt tijd voor een biertje. Een Baskisch biertje, EKI. Eenmaal de granieten stadspoort door wemelt het met de rugzakkers. Maar ook de toeristen rollen bijna over de smalle straatjes. Gaan nog effe het pelgrimsontvangsthuis binnen. Frans haalt er zijn eerste stempel op zijn credencial.

Na een wandeling over de hoge stadswallen terug naar Sabine. De maaltijd wordt al om zeven uur geserveerd. Avondschotel met vette friet, ratatouille (tomaten met geklopt ei), gebakken ei en ham, slaai, brood en bier. Een kind kan de was doen.

Daarna terug de bar in: bloggen met een glas navarra-wijn. 
Het lukt maar deels, omdat het uploaden van de foto’s niet echt soepel gaat: lang wachten vanwege de grootte van de afbeeldingen van Frans zijn camera. De gemaakte video’s hoef ik al helemaal niet te proberen. Maar er zijn ook andere obstakels. Meesteres Sabine wil naar bed. Ze is streng. Om half tien gaat de bar dicht, terwijl ze de dagkassa opmaakt. En uiterlijk kwart voor tien moeten we in bed liggen. Uiteraard op onze eigen kamer. Slaafs als we zijn, maken we er maar een eind aan. Aan het bloggen natuurlijk.