Het doel bereikt: een dag eerder dan gepland in Santiago de Compostela

DAG 15, 20 mei 2013, van Palas de Rei naar Santiago de Compostela, 82 km.

Het is even een tegenvaller, als we – na een te duur ontbijt met een ADHD-wijf dat constant ligt te 

rommelen en het bazinnetje uithangt - de garage van hotel Benilde inlopen. Frans is lek, althans de 

voorband van zijn fiets. How come? Gisteren deed ie nog opgeblazen, en nu is de fut eruit. Als we 

met fietsen als al de lounge in willen om het probleem duidelijk te maken krijgt mevrouw een 

hartverzakking. Maar gelukkig houdt de rest van het personeel het hoofd koel en verwijst ons 

naar de plaatselijke fietsen- annex boerenmechanica. Een paar honderd meter verderop. Weer 

omhoog. Duwen dit keer.

De zaak is net open (maandag) en er staat al volk dat geholpen word. En daar wordt alle tijd voor 

genomen. Maar ook Frans zijn fiets (hij is al begonnen met het eruit halen van de binnenband) 

komt aan de beurt. Het probleem is snel opgelost: nieuwe binnenband, want de oude is bij het 

ventiel ingescheurd. Terwijl de reparatie wordt uitgevoerd klets ik wat met een gepensioneerde 

vrachtwagenchauffeur uit het dorp, wiens kinderen het ver geschopt hebben. Zij zoon woont in 

Neurenberg en is daar professor in de fysica aan de universiteit. Hij schets gruwelijke beelden van 

de afgelopen kerst in Neurenberg: Metershoge sneeuw, meneer! Nog nooit van mijn leven zoiets 

gezien!

En dan weer op pad. Onze voorlaatste fietsdag, zijn we van plan. Morgen een korte rit naar 

Santiago. Einde oefening. Net als de afgelopen dagen is het weer behoorlijk pittig fietsen. Lange 

hellingen. Korte afdalingen. Het gebruikelijke recept. Slopend gewoon. Maar er schijnt een 

zonnetje, en dan neem je de lage temperatuur voor lief. Bovendien staat er nauwelijks wind, en als 

die blaast dan is het schuin van achter. We hebben pittiger momenten meegemaakt.

Foerageren in Melide: bananen, en drank (nog effe geen alcohol). Volgt de steile klim naar Arzua. 

Flink in de beugels. De oude knoken kraken als een versleten spiraalmatras dat gebruikt wordt 

voor enig voortplantingsritueel. Boven aangekomen moet ik een half litertje zout zweet van mijn 

kop wissen. Het is niet anders.

We hebben het plan te overnachten in Touro. Daarvoor moeten we wel een behoorlijke omweg 

maken (maar: de Oude Wegen, volgens Sweerman). Het echte Galicische platte land. Groen. 

Vochtig. Je ziet er wat koeien en schapen. En een enkele boer. Verder: nada! Ja, hele bossen met 

eucalyptussen die zijn aangeplant om de natte kleibodem wat droger te maken. Maar het 

landschap is absoluut niet onvriendelijk. Een golvend groen land met fraaie vergezichten. Maar 

voor de pelgrim niet altijd met twee vingers in de neus te overwinnen. Het zij zo. We hebben voor 

hetere vuren gestaan. Alhoewel je dat na de ervaringen op Cruz de Ferro en O Cebreiro misschien 

toch anders moet zeggen.

In Touro is helemaal niks te vinden. En nog geen hond op straat om wat informatie los te krijgen. 

We besluiten terug te fietsen naar de hoofdweg, de N547. Ondertussen hebben we dan wel 20 

kilometer voor de kat zijn kont gereden. Met stevige bulten in het parcours. Eenmaal terug op de 

N547 toch effe een stop bij een albergue. Die is al volgeboekt. Maar ze hebben internet. Of ik er 

effe aan mag? Dat kan. De mevrouw zoekt ondertussen even het telefoonnummer van Hotel 

Mexico op. Gisteren geboekt, maar pas voor overmorgen. Omdat we besloten hebben vandaag 

alsnog door te fietsen naar Santiago (en er niet vroeg kunnen arriveren), wil ik contact met hotel 

hebben om de hele zaak met een dag te vervroegen. Contact gaat snel. Geen probleem: vanavond 

staat de kamer klaar.

Ondertussen heb ik op de computer van de albergue ook de route in de stad, vanaf de kathedraal 

naar het hotel, laten opzoeken door meneer Google. Alleen het uitprinten lukt niet, ook niet door 

mevrouw Albergue die maar blijft drukken om de knop ‘imprimir’. Dan maar overschrijven de hele 

handel. Monnikenwerk.

Om kwart voor zeven fietsen we het plein voor de kathedraal op, het Praza do Obradoiro. De 

imposante kathedraal van Sint Jacob staat te stralen in de avondzon, onder een strakblauwe 

hemel. Daar moeten foto’s van gemaakt. En ook weer een paar korte interviewtjes. Met 

assistentie van een behulpzame Napolitaan wordt ook nog een groepsportret van ons twee 

gemaakt. Bewijs dat we er waren op 20 mei 2013. Zelfs een beetje geëmotioneerd sta ik weer op 

dit prachtige plein voor pelgrims en toeristen. Ik bel Gemma, die nog wat van het klokgelui 

meekrijgt (immers: zeven uur). Dan blijkt mijn beltegoed op. Mobiel opwaarderen, het lukt binnen 

1 minuut. Nog even opnieuw contact.

En dan naar Hotel Mexico aan de Avenida Republica Argentina. Het is een hele tour met volle 

bepakking  door deze zeven-heuvelen-stad, met al die keitjes, te raggen. Bovendien is het 

allemaal eenrichtingsverkeer wat de klok slaat. Dan maar over het trottoir, tegen de stroom in.

In Hotel Mexico weet men van onze vervroegde komst. De fietsen staan al snel in box/6 in de 

ondergrondse garage. En dan met de lift met de hele rotzooi - al die fietstassen - naar boven. 

Bekaf, maar met veel voldoening. Op de teller van die fiets stond al bij de kathedraal exact 82.00 

kilometer vermeld. Daar zijn er inmiddels weer een paar bijgekomen.