Last Post from Santiago: de weg kwijt

DAG 16, 21 MEI 2013, niet fietsen en toch moe.

Pas vandaag, en ik hoef geen trap te doen, voel ik me moe. Echt moe. Zo moe, dat ik in hotel

Mexico de trap neem en niet de lift. Zo moe, dat we ons (Frans kreunt ook) een paar keer laten

vervoeren per taxi. Want de afstanden die vandaag in de stad afleggen zijn groot. En Santiago is

geen stad die fietsers vriendelijk gezind is. Integendeel. Stoempen alsof je tien keer de Ronde van

Vlaanderen moet afleggen. Kasseien. Eenrichtingverkeer. Wazig overstekend wild: pelgrims. En 

ga zo maar door.

Vandaag is allereerst en corveedag. Er moet van alles georganiseerd worden om de terugtocht

voor elkaar te krijgen. Om negen (!) uur staat de Poolse, maar goed Engels sprekende

medewerkster van Soetens Fietsvervoer al voor ons paraat in de ondergrondse garage van Hotel

Mexico. De fietsen worden gelabeld, en de grote kartonnen dozen volgeladen met spullen die

binnen een aantal dagen op transport gesteld zullen worden. Ballast weg. Niet meer zakken

(fietstassen) vullen elke morgen. Twintig kilo aan je Koga hangen. Je bent eigenlijk niet goed wijs.

Maar vanaf vandaag bestaat mijn hele kledingvoorraad nog uit slecht 1 lange broek, 1 

onderhemd, 2 paar sokken, 2 onderbroeken en 2 merino wollen shirts, plus AGU-jack.

Dat is achter de rug. Vervolgens met de taxi (taxi’s kosten hier geen f.ck) naar het andere einde 

van de stad. Naar het centrale busstation van Santiago om de reis naar Porto te regelen. Een paar

honderd kilometer voor een paar tientjes. Tickets zijn al ruim voor het middaguur in mijn bezit.

Terug naar het centrum, want de kathedraal hebben we gisteravond niet meer van binnen gezien.

Immers te laat gearriveerd (de kerk is na 20.00 uur dicht). Maar nu hebben we alle tijd. En om

12.00 uur begint de dagelijkse pelgrimsmis. De kerk zit al stampvol als we naar binnen lopen door

de bypass bij de Porta do Gloria, waarachter nogal wat restauratieve werkzaamheden worden

uitgevoerd.

De sfeer in de kathedraal is een mix van ongelovige dagtrippers (de busladingen), esoterische en

buiten-de-wereld-levende zweefvliegers, innemende en diep gelovigen, cultureel

geïnteresseerden, afgematte caminolopers en fietsers, dienstdoend ordepersoneel en religieuze

functionarissen. Heeft komt hier allemaal samen in een sfeer die ik wil karakteriseren als verlicht,

verheven, opgelucht, blij en optimistisch. In Spanje mag het slecht gaan. Dat soort

beslommeringen is hier niet aan de orde. De wereldse problemen bestaan hier eenvoudig niet.

De ijle klanken van het gezang van de non die tevens als dirigent van de hele kerk functioneert

maakt indruk. Zelden zo’n zuivere en dragende stem gehoord. Ze overweldigt met gemak de 

pracht en protserigheid die in Sint Jacobs tempel wel degelijk, en meer dan, aanwezig is. Een bijna 

hemels geluid zou je kunnen zeggen. Tussen de gezangen door nemen de in rood gestoken 

priesters het heft weer in handen. Begroeten de pelgrims uit de hele wereld. Zuid-Korea, Italië, 

Australië, Japan, Colombia, Duitsland, De Verenigde Staten, Nederland. Dat zijn wij! En ga zo 

maar door. Ik bedenkt me dat ik inderdaad tientallen nationaliteiten ontmoet heb, ook weer tijdens 

deze camino, maar nog nooit Chinezen, Afrikanen of Islamieten. Maar die laatste hebben Mekka 

als alternatief. 

De lunch genieten we in Café Casino, niet ver van de kathedraal. Het prachtige, laat 19^e-eeuwse

pand met fraaie lambriseringen, kroonluchters, glas-in-lood en houtsnijwerk uit 1873 verrast ons

met de muziek van een 90-jarige pianist. Terwijl wij onze gerechten naar binnen werken speelt hij

aan de glanzende vleugel de meest romantische melodieën. Maar ook moderne pianomuziek is

aan hem besteed. Na afloop spreek ik hem aan. Hij neemt de complimenten met een glimlach (hij

oogt gewoon heel vereerd) in ontvangst. Zijn stem mag dan bijna onhoorbaar zijn, zijn muziek is

dat allerminst.

Terug naar de kathedraal om de smalle trap achter het hoofdaltaar te betreden, en naar boven te

stijgen om de gouden Sint Jacob (Santiago) de hand te geven. Tijdens de dienst was deze 

bestijging niet mogelijk (verboden, dus). Mijn missie is voor de tweede keer volbracht. We nemen 

afscheid van elkaar. Een derde keer de camino? Dat zal er niet meer van komen, schat ik in.

’s Middags de stad verder verkend. De machtige vijf sterren Parador (van de Reyes Catolicos) 

aan het Praza do Obradoiro bewonderd. Althans het gedeelte waar de aanwezigheid van de niet

kapitaalkrachtigen nog wordt geduld. En dan terug naar Hotel Mexico om de vliegreis vanuit 

Porto naar Nederland te boeken. De computer van het hotel (aangesloten aan de printer) blijkt 

nog trager dan mijn kleine notebook. De muis zwalkt ongecontroleerd en dronken zonder houvast 

over het vette matje. Geen greep op te krijgen. Maar uiteindelijk lukt het alle hindernissen van

vliegboef Ryanair te overwinnen. En die hindernissen, die worden er elke maand meer, geloof ik.

We zullen op vrijdag 24 mei om 06.40 uur (jazeker!!) vanuit Porto naar Eindhoven vliegen.

Tenminste: als de Franse verkeersvliegers (net als drie jaar geleden) geen roet in het eten gooien.

’s Avonds eten we in en van de vele restaurantjes in een van de smalle zijstraatjes die uitkomen 

bij de kathedraal. Dat doen we met Ton en Emmy uit Uden (al een paar keer ontmoet tijdens onze

trip) en Wim en An uit Vianen. Het wordt een leuke avond. Het eten is prima (en eigenlijk weer

voor nop). Uitwisseling van ervaringen en herkenningspunten. En wat er verder ter tafel komt,

behalve de gerechten. Het is even slikken, als we de laatste gang naar Hotel Mexico maken.

Morgen is Santiago immers weer historie, en zitten we in de bus op weg naar Porto. Helaas: je 

kunt de tijd niet stil zetten. En dat is eigenlijk maar goed ook.

Dit is de ‘last post’ uit Santiago de Compostela. Er volgt nog een epiloog uit Porto, maar die hoort

eigenlijk buiten het kader van de camino. Ik ben de weg kwijt, dat is duidelijk. Het doel van de reis

is weggevallen. Nu naar huis. Als Odysseus op weg naar zijn Penelope. Maar die oude Griek deed

er jaren en jaren over. Vele verlokkingen kwamen op zijn pad huiswaarts. Hopelijk blijkt vliegboef

Ryanair een betere bootsman dan het tuig waar de oude Odysseus (66?)  van afhankelijk was. Ik

wens mezelf een behouden vaart.